Mijn verhaal

Mijn verhaal

Wellicht is het, terugkijkend op mijn leven, niet zo vreemd dat ik gefascineerd werd door de toepassing van psychologie op duurzaamheid. Zo lang als ik me kan herinneren ben ik gefascineerd door hoe mensen denken, hoe groepen werken en hoe samenlevingen de verbindingen daartussen veranderen. Als een kind van hippies in een niet-hippie wereld stond ik al vroeg bloot aan een breed scala van denkwijzen en paradigma’s, en daarnaast kon ik als ‘outsider’ volop oefenen in het uitvinden welke sociale norm nu weer gold. Toen ik dertien was deed ik mijn ‘science project’ (je kent het vast wel van de Amerikaanse televisie, een grote aula met kinderen die een vulkaan met hun ouders in elkaar gepapiermacheed hebben) over propaganda, en dan vooral de propaganda die de Duitsers rond WOII hadden gebruikt. Aan Yale heb ik twee majors gedaan, psychologie en de geschiedenis van wetenschap en geneeskunde, of, zoals ik het noemde, “hoe mensen denken, hoe ze dachten en hoe dat is veranderd”. Maar het duurde even voordat ik uitvond hoe ik mijn fascinatie zou kunnen toepassen, zelfs nadat ik voor het eerst geïnteresseerd raakte in duurzaamheid.

Mijn interesse in duurzaamheid begon met een hotdog toaster. Ik zag een advertentie voor dit redelijk nutteloze apparaat toen ik in een vliegtuig zat terug naar de ontwikkelde wereld na vier manden backpacken door Midden-Amerika. Deze reis was mijn eerste blootstelling aan ontwikkelingslanden en haar wijdverspreide armoede, ongelijkheid en milieuproblemen sinds ik van de universiteit af was. Daar zag ik ook de relatieve onbelangrijkheid van het hebben van materiële welvaart voor geluk. Deze indrukken kwamen nog eens bovenop de indrukken die ik had opgedaan tijdens het planten van bomen in de binnenlanden van British Columbia, het baantje dat ik had genomen om voor deze reis te betalen. Tijdens dat werk zag ik de verwoesting die het omhakken van de bomen had op het bos, en hoe we het bos waar ik zo van hield vervingen door aanplant in rechte lijntjes met getrimde boompjes van één soort. Na het werken als boomplanter las ik ’s avonds het boek It’s a Matter of Survival, wat mijn eerste kennismaking was met een idee dat we later ‘duurzaamheid’ zijn gaan noemen. Toen ik die hotdog toaster zag was dat mijn Eureka-moment. In een flits zag ik hoe al die zaken met elkaar samenhangen, en hoe ze samenhingen met ons vaak onnodige gebruik van grondstoffen, en hoe deze problemen, als ze voort zouden duren, zouden leiden tot nog grotere problemen. Ik heb mezelf toen beloofd dat ik mijn intelligentie en talenten in zou zetten om me in te zetten om deze problemen op te lossen.

De volgende vraag was: maar hoe dan? Terwijl ik aan het nadenken was over het antwoord hierop, nam ik de gelegenheid te baat om naar Zuid-Korea te gaan als lerares Engels, omdat ik eens in een geheel andere omgeving wilde wonen (en ja, ik wilde ook mijn studieschuld afbetalen). Daar wonen hielp me om te begrijpen hoe verschillende paradigma’s cultuur en het dagelijks leven beïnvloeden. Ik gebruikte de tijd ook om te lezen en wat verder te studeren en uit te vogelen dat mijn volgende stap zou zijn om duurzaamheidsplanoloog te worden. Duurzame Planologie sprak me aan omdat dat de manier is om echte veranderingen door te voeren in de manier waarop we leven en grondstoffen gebruiken. Ik koos er dan ook voor om mijn MA te doen aan de opleiding die het meest toegewijd is aan duurzaamheid in Canada: de School of Community and Regional Planning (SCARP) aan de Universiteit van British Columbia in Vancouver.

Ik kwam bij SCARP binnen met het idee dat ik duurzamere gemeenschappen voor mensen zou ontwerpen, waarbij ik me zou verlaten op technische oplossingen die overduidelijk beter zijn dan de gangbare, dat mijn ontwerpen breed zouden worden overgenomen. Het kostte me echter niet veel tijd om erachter te komen dat al die oplossingen al beschikbaar zijn, maar niet gebruikt worden. Ik vroeg me af waarom en hoe ik dat zou kunnen veranderen. Deze vragen zorgden ervoor dat ik mijn aandacht verlegde van de gebouwde omgeving naar de mensen die erin wonen. Ik schreef mijn scriptie over de factoren die gedragsverandering bepalen en over strategieën die gedragsverandering kunnen bewerkstelligen. Daarmee kwam ik eigenlijk terug bij mijn oude fascinatie voor psychologie.

Nadat ik klaar was met SCARP ging ik op reis door Europa op een motorscooter. Ook deze reis viel weer onder het lemma ‘reizen die mijn leven veranderden’. In Sint Petersburg ontmoette ik namelijk tijdens het ontbijt in een jeugdherberg een Nederlandse jongen. Ik bleef enkele weken bij hem op doorreis via Utrecht, maar ging daarna terug naar Canada omdat ik dacht dat daar mijn toekomst zou liggen. Daar vond ik al snel een baan bij de Union van British Columbia Municipalities (UBCM), de tegenhanger van de Vereniging Nederlandse Gemeentes in British Columbia, Canada.

Ik nam die baan aan omdat ik het als een prachtige mogelijkheid zag om van binnenuit te ontdekken hoe lokale overheden verandering in gang kunnen zetten, en hoe ze eigenlijk werken. Ik hoopte ook stiekem dat de organisatie meer zou gaan doen met duurzaamheid, en dat ik dat onderdeel zou kunnen maken van mijn werk. Echter, al spoedig nadat ik bij UBCM begonnen was bleek dat de zomerliefde tussen mij en de Nederlandse jongen nog niet over was, en na een jaar van transatlantische vluchten en Skypegesprekken kwam hij naar Canada. Toen zijn werkvisum verliep, moesten we kiezen waar we het beste samen konden leven, en we besloten naar Nederland te gaan. Ironisch genoeg natuurlijk net toen ik meer met duurzaamheid ging doen bij UBCM.

Ik kwam in Nederland aan toen ik zes maanden zwanger was. Omdat ik recht had op een jaar Canadees zwangerschapsverlof, heb ik dat gebruikt om Nederlands te leren. Een paar jaar later hebben we twee kinderen, een huis gekocht en volledig opgeknapt, en werk ik deeltijd als freelance vertaler en tekstredacteur en voor een tijdje ook als docent-Engels. Ik heb het geluk gehad om veel tijd door te brengen met mijn kinderen terwijl ze nog jong waren, maar nu mijn jongste zit op school en is het weer tijd om psychologie toe te passen op duurzaamheid.

Harmony Folz

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.